natuur-geweld

Verse striemen

trekt de regen

over het raam

beukende wind

blaast ze

dieper in het glas

de kaars flakkert

alsof de pijn

binnendringt

ik zit achter het raam

en luister

naar het geweld

gekweld door

ingeslepen striemen

scherp als glas

warmte glimlacht

kaarslicht flakkert opnieuw

knipoogt

de scherpe randjes eraf

Tineke

12 november 2017

Strand

het zand

tussen mijn tenen

voel de zon

ze verwarmt me

loutert me

terwijl ik haar omhels

gekoesterde zuivere gedachten

kruisen mijn blik

behoren ze mij?

lichte bekendheid

beklemt me

ik pak ze

stop ze in mijn zak

voor later

Tineke

8 oktober 2017

Regen

Pok pok tak

tok tok pak

spetterende spetters

regen nat

spetterspat

op het zolderraampje

goed gedicht

3 maart 2017

Tineke

Woorden

duizend woorden

nee, tienduizend woorden

willen naar buiten

verdringen zich

buitelen in mijn hoofd

om voor hun geboorte

een zekere dood te sterven

de woorden

stierven

al in me

doch ik zou zo graag

ja, ik wou zo graag

dat mooie woorden

belanden

waar ze hoorden

woorden

zo almachtig

bekoren

naar behoren

of breken, wreken

preken en verbleken

wat een geluk

in hun sterven

voor ze iets bederven!

9 mei 2017

Tineke