Dit gedicht is speciaal geschreven voor alle mensen die zijn opgenomen op een psychiatrisch afdeling. Ik wil hen graag met dit gedicht een begripvolle hand geven.

Ze zeggen dat ik gek ben.  

Opgesloten,
In een kamer
Twee bij twee

Platgespoten,
En daarna werd ik
Heel gedwee

Bezuiniging
Geen bezigheden meer
Voor de dag

Ik, die toch verder ging
Met veel moed
En een voorzichtige lach
          

Ik heb  eerder gezien
Wat het licht
Niet kan verdragen

Ik was nog onder de tien
En wat mijn ogen zagen
Durft niemand, in eigen ogen te zien
      

Ik fleur mijn kamer op!
Zet een feestmuts op!

Maar dan,
Zeggen ze dat ik gek ben,
En krijg ik op mijn kop
            

Ik ben, wie ik ben
Een mens
Die ook ik, niet meer ken.

10 april 2015 

Tineke

Sinistere dreigende gaten

twee aan twee

Als magneten vangen ze mijn blik

Het duister erachter grijpt me vast

En omhult me met angst

Niemand anders ziet het

En merkt mijn angstzweet op

Als ik schreeuw en gil

Sussen ze me met  weemoedige blik

En schudden onzichtbaar hun hoofden

Ik weet het ook wel

Heldere dagen, aangenaam verrast

de onwerkelijkheid weer te boven

Nooit duurt dat lang

Of zie ik in de gaten weer hun ogen…………

Tineke

4 april 2016.